کارگردان بازیگر می‌خواهد هنر بازیگری را برای بازی‌های ویدیویی ارتقا دهد

کنجکاو بودم که با یکی از مدیران محترم بازیگران بازی های ویدیویی در مورد کتاب جدیدش صحبت کنم و کسانی که می خواهند در این رسانه بازی کنند باید بدانند.

اما ابتدا او به من دستور داد که یک نفر را با چاقو بزنم.

من در استودیو جیم هنسون هالیوود با بازیگر آنجلی بهمانی از بازی های ویدیویی “افسانه های Apex” و مجموعه دیزنی + “Ms. مارول» و کت و شلوار چسبان موشن کپچر به تن کرد. بهمانی قرار بود قربانی من شود و او برای اولین بار توصیه هایی داشت. نه برای چاقوکشی ساختگی – در آنجا به تنهایی حضور داشتم – بلکه برای آماده شدن برای یک جلسه فیلمبرداری حرکتی بازی ویدیویی.

“کاش می دانستم که وقتی برای ست کردن می آمدم لباسی زیبا و تنگ بپوشم. بهمنی درباره موکاپ کشنده پوست (مخفف motion capture) می‌گوید: «همانطور که می‌توانید بگویید اینها بسیار مناسب هستند. اما شما نمی خواهید آنها را بدون هیچ چیز زیر بپوشید. بنابراین اکنون من شلوار شلواری می‌پوشم و زیر آن یک تاپ تاپ می‌پوشم – بنابراین، می‌دانید که هیچ خراش یا هیچ چیز دیگری وجود ندارد.»

به بازیگری بازی های ویدیویی در سال 2022 خوش آمدید.

تاد مارتنز، گزارشگر تایمز، در یک دموی موشن کپچر در استودیو جیم هنسون با House of Moves شرکت می کند. رندر با دارایی های توسعه دهنده بازی Gun Media تکمیل شد.

(کریستینا هاوس/لس آنجلس تایمز)

تیم در استودیوی انیمیشن و فیلمبرداری موشن کپچر House of Moves به من یک دوره آموزشی تصادفی در بازیگری موشن کپچر داد که اغلب در بازی های ویدیویی بزرگ برای به تصویر کشیدن حرکت واقعی انسان استفاده می شود. قرار بود در نقش یک خودرو سواری چاقوکشی بازی کنم که به او دستور داده شده بود با یک خمیدگی خزنده راه بروم. بعد از 20 دقیقه کشش سبک برای ثبت حرکات اولیه ام، ما خاموش بودیم و می دویدیم – یا به جای آن خمیده بودیم. اگرچه ما یک بازی واقعی نمی ساختیم، و من بازیگر حرفه ای نیستم، باید سعی می کردم میل خود را برای بازی بیش از حد مهار کنم، زیرا فکر می کردم برای بازی کردن با انیماتورها به حرکات بزرگ و غم انگیز نیاز دارم.

بهمانی با صبر و حوصله به من یادآوری می‌کرد که ما توسط دوربین‌هایی احاطه شده‌ایم، همه آنها هر حرکت ظریف من را برمی‌دارند. “اون بچه ها اون بالا؟” بهمانی، با اشاره به دوربین هایی که ما را احاطه کرده بودند، گفت: “همه آن بچه ها ما را می گیرند.”

سپس با دانستن اینکه آن صدا بعداً اضافه خواهد شد، درگیر این بودم که چه بگویم یا نگویم. اما Bhimani دوباره گفت که این غریزه اشتباهی بود، و رفتار کردن به گونه‌ای که انگار صدا گرفته نمی‌شود، که به بازیگران این آزادی را می‌دهد تا زمانی که در دید مستقیم نیستند، حرکات خود را به صورت شنیداری دیکته کنند.

انتظار می رود که من، یک نویسنده، آماده حضور در یک بازی ویدیویی نباشم. اما جولیا بیانکو شوفلینگ، کارگردان بازیگران، شاهد بوده است که بسیاری از افراد حرفه‌ای بدون آماده‌سازی مناسب به رسانه بازی‌های ویدیویی نزدیک می‌شوند. این یکی از دلایلی است که او کتابی به نام «هنر و تجارت بازیگری برای بازی‌های ویدیویی» نوشت که داستان‌های دست اول را با توصیه‌های عملی ترکیب می‌کند. این فیلم با یک بازیگر مشهور ناشناس آغاز می شود که از برداشتن کلاه بیسبال در یک غرفه مهندسی امتناع می ورزد (آنها در مورد چرخاندن کلاهک به خطر افتادند). او در سراسر کتاب به موضوعاتی مانند مشاغل اتحادیه و غیر اتحادیه، توافق نامه های عدم افشا و توصیه های بازیگری قدیمی برای مرحله فیلم برداری می پردازد.

چند نکته سریع: برای بازی آماده باشید، زیرا مراحل موشن کپچر ممکن است بی‌ثمر باشند. اما قبل از بازی کردن در یک بازی، چند بازی ویدیویی نیز انجام دهید. و تاریخچه رسانه را بیاموزید.

کسانی که با او کار کرده اند می گویند شوفلینگ فرد مناسبی برای نوشتن در مورد بازیگری بازی های ویدیویی است. Schoeffling همچنین یکی از بنیانگذاران شبکه Halp است که مشتریان با استعدادهای روی صفحه و خارج از صفحه را به هم متصل می کند. اشلی نگوین دیویت، مدیر بازیگران، می‌گوید: «گستره دانش او در صنعت بازیگری بازی‌های ویدیویی کاملاً دیوانه‌کننده است. تجارت و خود هنر.»

گزارشگر تاد مارتنز برای نگاهی به پشت صحنه ساخت بازی های ویدیویی، لباس فیلمبرداری حرکتی را پوشیده است.

(کریستینا هاوس/لس آنجلس تایمز)

شوفلینگ احساس می کند که هنوز بخشی از صنعت است که نادیده گرفته شده است.

“من می گویم از هر 5 نفری که به آنها می گویم، 2 نفر می گویند: “اوه، آنها بازیگرانی برای بازی های ویدئویی دارند؟” شاید حتی 50 درصد مواقع،» شوفلینگ در مورد رسانه‌ای می‌گوید که هنوز احساس می‌کند در مقایسه با فیلم و تلویزیون اشتباه گرفته می‌شود.

یکی از دلایل اصلی نوشتن کتابم این بود که دیگران را به صنعت بازی وصل کنم و درک جزئیات را برای مردم در دسترس تر و آسان تر کنم. بازی‌ها یک جورهایی درهم و برهم هستند و واقعاً استانداردی وجود ندارد. برای بازیگران، هرگز راهنمایی وجود ندارد که انتظار چه چیزی را داشته باشند، از تست بازیگری گرفته تا حضور در صحنه.

شوفلینگ از سال 2003 در فضای بازی های ویدیویی کار کرده است و به عنوان پذیرنده در Treyarch، استودیویی که امروزه به خاطر کارش در فرنچایز «ندای وظیفه» شناخته می شود، شروع کرد و تمرکز بازیگری او در دهه گذشته بیشتر مورد توجه قرار گرفت. اما شوفلینگ تحول کاملی را مشاهده کرده است و خاطرنشان کرد که در اوایل تا اواسط دهه 2000 گفتگو آخرین اولویت بود. من اساساً باید برگه‌های اکسل را مدیریت می‌کردم، به جلسه می‌رفتم، اسکریپت‌ها را آماده می‌کردم، مطمئن می‌شدم که بازیگران آنجا هستند، مطمئن می‌شدم که همه دارایی‌ها ثبت شده‌اند، آن را ویرایش می‌کردم و وارد بازی می‌کردم. این یک منحنی یادگیری بزرگ بود.»

این فاصله زیادی با امروز دارد، زمانی که جوایز سالانه Game Awards یک دسته بندی برای عملکرد برتر دارد. در میان آثار شوفلینگ، برخی از تحسین‌برانگیزترین بازی‌های بازیگری بازی‌های ویدیویی، از جمله فرنچایزهای مهمی مانند «ندای وظیفه» و «آخرین ما» و بسیاری دیگر وجود دارند. امروزه، این یک هنر مشهور است، و بازی‌های قدیمی‌تر، مانند بازی اصلی «The Last of Us» بازسازی می‌شوند تا تا حدی نشان‌دهنده بهتر کار بازیگران باشد.

تاد مارتنز، گزارشگر تایمز، در سمت چپ، در یک دموی موشن کپچر House of Moves با بازیگر آنجلی بهمانی شرکت می کند.

(کریستینا هاوس/لس آنجلس تایمز)

شوفلینگ می‌نویسد: کتاب شوفلینگ به ریشه‌های صداپیشگی صنعت بازمی‌گردد و اولین نمونه‌های صدا در بازی را شرح می‌دهد – سال 1982، شوفلینگ می‌نویسد، زمانی که بازی‌ها با پلاگین‌های جانبی مانند Intellivoice آزمایش می‌کردند. همچنین به نقاط عطف مهم دیگری مانند «مورتال کامبت» در سال 1992 که عبارات خاص شخصیت‌ها را معرفی کرد و تولد شخصیت مشهور بازی ویدیویی در صداپیشه ماریو، چارلز مارتینت، اشاره می‌کند. اما در سرتاسر، شوفلینگ، و همچنین کسانی که با او مصاحبه می‌کند، قدرت و اهمیت اجرای بازی‌های ویدیویی را مطرح می‌کنند.

نوشیر دلال بازیگر در این کتاب می‌گوید: «فکر می‌کنم بازی‌های ویدیویی یکی از تنها رسانه‌های اجرایی هستند… که در آن مخاطبان شما می‌توانند مستقیماً تحت تأثیر عملکرد شما قرار بگیرند». “عملکرد شما به معنای واقعی کلمه می تواند انتخاب های یک بازیکن در بازی را تغییر دهد.”

جولیا بیانکو شوفلینگ به اجرای بازی های ویدیویی علاقه زیادی دارد. شوفلینگ کتاب «هنر و تجارت بازیگری برای بازی‌های ویدیویی» را نوشت.

(مایکل گارسیا)

بهمانی در اواسط جلسه موکاپ ما اضافه می‌کند: «این یک زبان واقعاً جدید است، و من آن را دوست دارم، زیرا واقعاً فکر می‌کنم این تلفیقی از بازیگری فیلم و بازیگری تئاتر و صداگذاری است که همه در یک ترکیب شده‌اند. این یک پیشرفت واقعا سرگرم کننده در فناوری است. من فکر می کنم که ترکیب همه این رشته ها در یک رشته سرگرم کننده است.»

شوفلینگ این کتاب را خود منتشر کرد و از کتاب “زندگی بازیگر: راهنمای بقا” جنا فیشر به عنوان الهام بخش یاد کرد و اشاره کرد که او از صراحت فیشر در هنگام توصیه های عملی قدردانی می کند. برای این منظور، Schoeffling یک بازیگر جوان را با ضبط یک دمو صدا همراهی می کند، اما همچنین خواب مناسب شبانه را تشویق می کند. کتاب شوفلینگ زبان استماع را رمزگشایی می کند و همچنین به شما می گوید که از مشروب الکلی و سیگار اجتناب کنید (“این چیزها بر صدای شما تأثیر می گذارد”). و او بازیگران را تشویق می‌کند تا روی مسائل مهم صنعتی و فرهنگی مانند نمایندگی پیشرفت کنند.

برای مثال، در دموی موکاپ ما با Bhimani، دومی نقش تعویض جنسیت را ایفا کرد. به راحتی می‌توان فهمید که چه‌قدر وسوسه‌انگیز خواهد بود که با افرادی که در دست هستند، صرف نظر از نژاد، جنسیت یا سن، که در نهایت به یک محیط انیمیشن تبدیل می‌شود، باشید. با این حال، این یکی از اشتیاق اصلی شوفلینگ است که از چنین دام های بازنمایی اجتناب کند.

شوفلینگ به طور خلاصه استدلال می‌کند که فضای بازی‌های ویدیویی زمانی که نوبت به بازنمایی مناسب می‌رسد کند بوده است، و سپس از تجربه خود در کمک به بازیگران «Tell Me Why» می‌نویسد، که به عنوان داشتن اولین شخصیت تراجنسیتی قابل بازی در یک بازی، تاریخ را ثبت کرد. شوفلینگ در این کتاب می‌نویسد: «اکنون بیش از هر زمان دیگری، این مسئولیت ما به‌عنوان خالق و بازیگر است که بپرسیم داستان‌های چه کسی را باید بگوییم».

شوفلینگ می‌گوید: «فکر می‌کنم بسیار مهم است که بازیگران در آن نقش داشته باشند. . «برای بازی کردن، لازم نیست دلال بازو باشید، اما اگر این نقش به یک فرد جنوب آسیایی نیاز دارد و شما آسیای جنوبی نیستید، آیا این داستان شما برای گفتن است؟ اگر نقش به یک فرد عجیب و غریب نیاز دارد، و شما عجیب و غریب نیستید، آیا این داستان شما برای گفتن است؟ اون قسمت واقعا سخت بود می‌خواستم مطمئن شوم که همه چیزها را می‌خوانند و کارها را انجام می‌دهند، اما نیازی نیست که مردم را در مورد نژادپرستی آموزش دهم.”

برخی از مسائل وجود دارد که شوفلینگ به آنها اشاره می کند، اما نمی تواند پاسخ دهد، مانند توجه به اینکه تعداد زیادی از نقش های بازی های ویدیویی همچنان تمایل به عدم اتحاد دارند، که بسته به بازنمایی بازیگر، می تواند چالشی ایجاد کند. اما Schoeffling گزینه ها را ارائه می دهد و سعی می کند جوانب مثبت و منفی را ارائه دهد. در نهایت، کتاب شوفلینگ یکی از کتاب‌هایی است که می‌خواهد کسانی را که دانش زیادی از بازی‌های ویدیویی ندارند، به سمت رسانه هدایت کند. او می‌گوید که اگر یک بازی یک بازی را جدی نگیرد، هنوز هم می‌تواند مشکل داشته باشد که یک بازی را جدی بگیرد، و امیدوار است روزی بازیگران یک بازی کوچک را به همان شکلی که یک فیلم مستقل تماشا می‌کنند در نظر بگیرند – بازی‌ای که آنها را افزایش دهد. کش کلی

شوفلینگ می‌گوید: «من از اینکه مردم فرصت را در بازی‌ها ببینند هیجان‌زده هستم. “من همیشه نسبت به بازی ها خوش بین بوده ام. فقط ایده همگرایی رسانه‌ها، و اینکه چگونه بازی‌ها به بهترین وجه آماده می‌شوند تا صنعت را در معرض طوفان قرار دهند و سرآمد سرگرمی‌ها باشند. ما این فناوری را درک می‌کنیم، تفاوت‌های ظریف را درک می‌کنیم و طرفداران خشمگین را درک می‌کنیم.»

پایگاه های هواداران هار؟ این موضوعی است که باید برای کتاب دیگری ذخیره شود.